Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε για την ΑΕΛ στις 21.11.2010. Ένας κύκλος με τεράστιες νίκες και χαρές αλλά και πολύ μεγάλες πίκρες. Το να πούμε τι έκανε η ΑΕΛ σε αυτό το γήπεδο μάλλον θα είναι σαν να διηγούμαστε την ιστορία της, καθώς η ΑΕΛ είναι απολύτως ταυτισμένη με το Αλκαζάρ. Το ίδιο και εμείς. Η οπαδική μας ταυτότητα "εκδόθηκε" κάπου εκεί. Για τους μεγαλύτερους στην ιστορική Θύρα 1 και για τους μικρότερους στην Θύρα 8. Αλκαζάρ πάει να πει τσιμέντο, κάγκελο, και 15 μέτρα ταρτάν. Άβολο, αφιλόξενο, χαμηλό, αντιτηλεοπτικό και τόσα άλλα. Σε αυτές τις συνθήκες μάθαμε να αγαπάμε όμως την ιδέα της ΑΕΛ. Γιατί δεν μας ενδιέφερε ούτε αν παγώσει ο κώλος ούτε αν γίνει λούτσα το μαλλί μας. Δεν μας ενδιέφερε που με δυσκολία βλέπαμε το χορτάρι. Γιατί δεν ήμασταν πελάτες ήμασταν και είμαστε οπαδοί.

Και γι' αυτό θα το κουβαλάμε πάντα μαζί μας το Αλκαζάρ. Θα βρίσκουμε το τσιμέντο του χωμένο στις σόλες των παπουτσιών μας, ενώ το κίτρινο χρώμα από τα κάγκελα που μας χωρίζαν με το ταρτάν με λίγο φαντασία θα το διακρίνουμε ξεβαμένο στις παλάμες μας. Και αυτά θα αποτελούν την βάση σε κάθε τι νέο που θα χτίσουμε.