Όταν φτάνεις στο σημείο να αποκαλείς το ενδεχόμενο της παραμονής σου θαύμα τότε κάτι δεν πάει καλά.
Τότε είσαι σε μάχη με μια αρρώστια η οποία σε τρώει από τα μέσα. Και σε τρώει από τα μέσα γιατί κάποτε συνήθιζες με σηκωμένο το κεφάλι και πλήρη συνείδηση, να λες ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ πως θα τους γαμήσεις όλους και όλα ξανά και ξανά, και τώρα εσύ ο ίδιος κατάντησες να ζητιανεύεις την παραμονή. Ναι είσαι εσύ ο ίδιος. Ο ίδιος άνθρωπος μα με ακριβώς αντίθετη λογική, ακριβώς αντίθετη νοοτροπία, και πολύ διαφορετικές απαιτήσεις. Μαζί σου και η ΑΕΛ, ακόμα λέγεται ΑΕΛ μα είναι μια ΑΕΛ τελείως διαφορετική από αυτή που εξέφραζε εκείνον τον επαναστάτη που δεν πίστευε στα θαύματα, μα μόνο στην πραγματικότητα που είχε βιώσει το 88 βάζοντας και ο ίδιος το χεράκι του. Οι ίδιοι άνθρωποι και η ίδια ομάδα. Σε δύο τελείως διαφορετικές εποχές και συγκυρίες.
Αυτό που άλλαξε την ΑΕΛ, αυτό που άλλαξε και εσένα, ήταν μια αρρώστια ίδια με αυτήν του καρκίνου, που όσες μάχες και να δώσεις στο τέλος θα σε φάει το μαύρο χώμα... Το χειρότερο με τον καρκίνο είναι ότι σε κάνει να πιστέψεις ότι θα πεθάνεις. Σε κάνει να πιστεύεις ότι τα ψωμία σου τελείωσαν. Σε κάνει να πιστεύεις πως η αρρώστεια είναι για σένα και αρχίζεις να τον συνηθίζεις έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως κάποια μέρα θα φύγεις, αλλά η ελπίδα σε κρατάει ζωντανό μόνο για να υποφέρεις...

Η ΑΕΛ και ο κόσμος της λοιπόν μόλις χάσαν την μάχη με μια αρρώστεια σαν τον καρκίνο. Μάθαν να ζουν μαζί της, την κάναν κομμάτι της κουλτούρας τους, την βάλαν στην ζωή τους, γίναν και λίγο πιο μίζεροι για να προσαρμοστούν, ελπίζοντας πάντα. Ελπίζοντας πως κάτι θα αλλάξει.

Ο μόνος τρόπος όμως να νικήσεις μια τέτοια αρρώστεια, όσο παράλογο και αν ακούγεται είναι να σε νικήσει αυτή. Και το λέω αυτό γιατί, ο θάνατος από μόνος του δεν είναι ικανός να σε σβήσει σαν οντότητα. Αυτό που μπορεί να σε διαλύσει και μόνο, είναι αυτή η κατάσταση του να συνηθίζεις στην ιδέα πως θα πεθάνεις. Αφού λοιπόν πέθανες, δεν έχεις τίποτα άλλο να φοβηθείς.


Μόλις πέθανες και μπορείς πάλι να αναστηθείς... Το έχεις κάνει και στο παρελθόν... Αλλά κάντο σωστά γαμώ το στανιό μου αυτή τη φορά... Μην αφήσεις κανέναν παλιοπουσταρά, ακόμα και αυτός αν είναι ο ίδιος ο εαυτός σου να σε κάνει να συνηθίσεις στην ιδέα πως μπορεί και να ξαναπεθάνεις...

Καλύτερα που αυτή η μάχη χάθηκε. Ποιος θα άντεχε άλλη μια χρονιά την ΑΕΛ στην ίδια κατάσταση; Καλύτερα να καθαρίσει, και να ξαναγυρίσει έτοιμη, γνωρίζοντας πια από τι παθαίνεις καρκίνο.

ΣΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΚΟΝΤΑ, ΜΟΝΑΧΑ ΛΑΡΙΣΑ!

Αυτό που πραγματικά σε σκοτώνει δεν είναι ο θάνατος, αλλά η ιδέα ότι μπορεί να πεθάνεις...