Tα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους... Πάντα συμβαίνει και ισχύει αυτό...

Η ιστορία, Κώστα Κατσάρα, έγραψε πως σε αυτήν την χρονιά που σκορπίσατε όλοι σας θλίψη στον κόσμο της ΑΕΛ, όχι μόνο ανήκες ΚΑΙ ΕΣΥ στην στρατιά των δημοσίων υπαλλήλων που στοιχειώνουν το κουφάρι της ΑΕΛ, αλλά τόλμησες να στραφείς και να ξεσπάσεις την απογοήτευση για όσα εσύ και οι ομοίοι σου "καταφέρατε" να πετύχετε απέναντι στην ΑΕΛ, στον ίδιο τον κόσμο της ομάδας. Τόλμησες Κώστα Κατσάρα, να καταφερθείς απέναντι στον κόσμο της ΑΕΛ, την στιγμή που καρφώσατε άλλο ένα καρφί στην κάσα Της.

Το γεγονός έχει ως εξής. Μια 20άδα οπαδών μαζεύτηκε πάνω από την φυσούνα αναγκάζοντας τους παίκτες της ΑΕΛ σε αναγκαστική αποχώρηση. Τότε ο Κώστας Κατσάρας, μην αντέχοντας να του βρίζουν, το οικοδόμημά για το οποίο πρέπει να αισθάνεται πολύ περήφανος(τον Τσιμπάμπα στην συγκεκριμένη περίπτωση), γύρισε στην κερκίδα χωρίς σε καμία περίπτωση να σκύψει το κεφάλι και με περίσσιο θράσος αμόλησε από το στόμα του τα εξής: "Τι φταίει ο παίχτης ρε μαλάκες; Άντε γαμηθείτε ρε. Γαμιέστε!" Αφού το επανέλαβε πολλές φορές απέναντι στους σχεδόν αποσβολωμένους οπαδούς που δεν μπορέσαν ποτέ να πιστέψουν τι ακούνε (και χωρίς ποτέ προηγουμένως να έχει ο ίδιος προκληθεί) ήρθε και τον μάζεψε στην κυριολεξία ο γυμναστής της ομάδας Πανταζής.

Αυτό είναι η λεγόμενη "επίθεση στον Κατσάρα" όπως διαβάζουμε στα δημοσιογραφικά site.

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Απλά να μην ξεχνάτε και εσύ και ο κοιμώμενος Ζιζού(που πανηγυρίζει τα γκολ της ομάδας σαν να τα βάζει η ομάδα στους οπαδούς της), πως χωρίς τον κόσμο της ΑΕΛ είστε ένα τίποτα. ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΙΠΟΤΑ.

Αυτό που παρακολουθήσαμε και στην Ξάνθη δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ομάδα παρατημένη από τους πάντες, εκτός από τους οπαδούς της που όπως φαίνεται είναι η μόνη εγγύηση για το μέλλον της.

Είδαμε φαντάσματα να να σηκώνουν ταφόπλακες με το όνομα της ΑΕΛ χαραγμένο πάνω. Άλλωστε αυτό είναι όπως είπαμε και στο παρελθόν και η επιβεβαίωση πως οι ομάδες που ανήκουν στην ελληνική ποδοσφαιρική επαρχία, θα αντιμετωπίζουν πάντα την ΑΕΛ ως μία πολύ μεγαλύτερη ομάδα που η ένδειξη σεβασμού προς Αυτήν, θα είναι η συνείδηση πως ο μεγαλύτερος άθλος τους θα είναι να μπορέσουν να βλάψουν την ΑΕΛ. Ως εκεί φτάνουν. Περιμένουμε την ίδια συμπεριφορά και στις υπόλοιπες όψιμες Αρένες αυτού του άμοιρου ποδοσφαιρικού κόσμου.

Είδαμε φαντάσματα που φορούσαν τις κίτρινες στολές για τις οποίες, με καμπάνιες εκατομμυρίων ευρώ, η UEFA απαιτεί τον σεβασμό. Είδαμε αυτά τα φαντάσματα να βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία, για πάρτη αυτών που δεν μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι αν δεν βάλουν την οριστική ταφόπλακα στο λάκκο που σκάψαν για την ΑΕΛ από την αρχή της χρονιάς.

Είδαμε και άλλα φαντάσματα που φορούσαν βυσσινί φανέλες αυτήν τη φορά, να περιφέρονται στις 4 γραμμές του γηπέδου. Κάθε φάντασμα είχε τον δικό του ξεχωριστό προορισμό και ρόλο, όπως όλο αυτόν τον καιρό που η ΑΕΛ βυθίζεται αγωνιστικά στην ανυποληψία. Είδαμε άλλα φαντάσματα να συνεχίζουν να παίζουν για την πάρτη τους αφού η ΑΕΛ έπεσε στα μυαλά τους(και να της στερούν την νίκη), είδαμε άλλα φαντάσματα να προσπαθούν και να παίζουν αξιοπρεπώς για την ομάδα και για το ψωμί που τρώνε, είδαμε άλλα φαντάσματα να θέλουν αλλά να μην μπορούν, είδαμε ακόμα και άλλα που απλά δεν θέλαν και δεν μπορούσαν, αλλά περισσότερο απ'όλα μας έκανε εντύπωση το φάντασμα εκείνο που ήρθε πριν από λίγες μέρες στην ομάδα, έπειτα από 6 μήνες απραξίας και ξεγύμνωσε στον μέγιστο βαθμό, την φυσική κατάσταση όλων των υπολοίπων οι οποίοι θεωρητικά κάναν και προετοιμασία είχαν και παιχνίδια στα πόδια τους. Οι 11 βυσσινί φανέλες συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να μην επιτρέπουν στον κόσμο της ΑΕΛ, να τα βάλει με όλους αυτούς που την κατακρεουργούν από την αρχή της χρονιάς οποιοδήποτε δικαίωμα της ομάδας να παίζει στα ίσια όλους τους αντιπάλους.

Είδαμε επίσης ένα φάντασμα που δηλώνει προπονητής, να παίζει για το Χ στο ματς το οποίο η ΑΕΛ έπρεπε και μπορούσε να δείξει πως ακόμα και αν πέσει θα το κάνει με ψηλά το κεφάλι. Είδαμε έναν άνθρωπο να μην μπορεί να εμπνεύσει κανέναν καθώς η πραγματικότητα είναι πως όλοι αντιμετωπίζουν τον πάγκο της ΑΕΛ σαν ορφανό. Αυτό το φάντασμα λοιπόν που προσπαθεί να δείξει ότι προσπαθεί για να πάρει ένα καλό μεροκάματο όταν πάρει πόδι από την ομάδα, καλά θα κάνει να πιστέψει πως η ΑΕΛ έχει την φανέλα να σηκώσει το βάρος των παιχνιδιών που απομένουν. Κι όποιο θέλει ας είναι το αποτέλεσμα.

Ένα φάντασμα που δεν είδαμε είναι εκείνο που στο μυαλό του η ομάδα έχει πέσει από αρχές Φεβρουαρίου. Είναι εκείνο για το οποίο, το ανθρωπίνως αδύνατο το οποίο υποσχέθηκε ήταν να αφήσει την ομάδα στην μοίρα της. Αλλά για αυτό το φάντασμα το μεγαλύτερο απ'όλα, θα μιλήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ μια και καλή στο τέλος.

Ω φάντασμα, κατάλαβε πως ο κόσμος της ΑΕΛ, θέλει τον Σάκη Τσιώλη τώρα, αυτήν την χρονική στιγμή, γιατί θέλει να δει κάτι από ΑΕΛ. Γιατί το ξαναλέμε πως το μόνο πράγμα που θυμίζει και είναι ΑΕΛ τούτες τις δύσκολες ώρες είναι ο κόσμος που για την πάρτη της ΑΕΛ τα κάνει πουτάνα όπου και να πάει ακόμα και τώρα.
Και για αυτό, να θυμάσαι πως θα πληρώσεις τα περισσότερα στο τέλος.

Η παε εξασφάλισε 450 εισιτήρια των 25 ευρώ για τους οπαδούς της ΑΕΛ που θα βρεθούν στην Ξάνθη για να υποστηρίξουν την ομάδα τους.

Όταν φτάνεις στο σημείο να αποκαλείς το ενδεχόμενο της παραμονής σου θαύμα τότε κάτι δεν πάει καλά.
Τότε είσαι σε μάχη με μια αρρώστια η οποία σε τρώει από τα μέσα. Και σε τρώει από τα μέσα γιατί κάποτε συνήθιζες με σηκωμένο το κεφάλι και πλήρη συνείδηση, να λες ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ πως θα τους γαμήσεις όλους και όλα ξανά και ξανά, και τώρα εσύ ο ίδιος κατάντησες να ζητιανεύεις την παραμονή. Ναι είσαι εσύ ο ίδιος. Ο ίδιος άνθρωπος μα με ακριβώς αντίθετη λογική, ακριβώς αντίθετη νοοτροπία, και πολύ διαφορετικές απαιτήσεις. Μαζί σου και η ΑΕΛ, ακόμα λέγεται ΑΕΛ μα είναι μια ΑΕΛ τελείως διαφορετική από αυτή που εξέφραζε εκείνον τον επαναστάτη που δεν πίστευε στα θαύματα, μα μόνο στην πραγματικότητα που είχε βιώσει το 88 βάζοντας και ο ίδιος το χεράκι του. Οι ίδιοι άνθρωποι και η ίδια ομάδα. Σε δύο τελείως διαφορετικές εποχές και συγκυρίες.
Αυτό που άλλαξε την ΑΕΛ, αυτό που άλλαξε και εσένα, ήταν μια αρρώστια ίδια με αυτήν του καρκίνου, που όσες μάχες και να δώσεις στο τέλος θα σε φάει το μαύρο χώμα... Το χειρότερο με τον καρκίνο είναι ότι σε κάνει να πιστέψεις ότι θα πεθάνεις. Σε κάνει να πιστεύεις ότι τα ψωμία σου τελείωσαν. Σε κάνει να πιστεύεις πως η αρρώστεια είναι για σένα και αρχίζεις να τον συνηθίζεις έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως κάποια μέρα θα φύγεις, αλλά η ελπίδα σε κρατάει ζωντανό μόνο για να υποφέρεις...

Η ΑΕΛ και ο κόσμος της λοιπόν μόλις χάσαν την μάχη με μια αρρώστεια σαν τον καρκίνο. Μάθαν να ζουν μαζί της, την κάναν κομμάτι της κουλτούρας τους, την βάλαν στην ζωή τους, γίναν και λίγο πιο μίζεροι για να προσαρμοστούν, ελπίζοντας πάντα. Ελπίζοντας πως κάτι θα αλλάξει.

Ο μόνος τρόπος όμως να νικήσεις μια τέτοια αρρώστεια, όσο παράλογο και αν ακούγεται είναι να σε νικήσει αυτή. Και το λέω αυτό γιατί, ο θάνατος από μόνος του δεν είναι ικανός να σε σβήσει σαν οντότητα. Αυτό που μπορεί να σε διαλύσει και μόνο, είναι αυτή η κατάσταση του να συνηθίζεις στην ιδέα πως θα πεθάνεις. Αφού λοιπόν πέθανες, δεν έχεις τίποτα άλλο να φοβηθείς.


Μόλις πέθανες και μπορείς πάλι να αναστηθείς... Το έχεις κάνει και στο παρελθόν... Αλλά κάντο σωστά γαμώ το στανιό μου αυτή τη φορά... Μην αφήσεις κανέναν παλιοπουσταρά, ακόμα και αυτός αν είναι ο ίδιος ο εαυτός σου να σε κάνει να συνηθίσεις στην ιδέα πως μπορεί και να ξαναπεθάνεις...

Καλύτερα που αυτή η μάχη χάθηκε. Ποιος θα άντεχε άλλη μια χρονιά την ΑΕΛ στην ίδια κατάσταση; Καλύτερα να καθαρίσει, και να ξαναγυρίσει έτοιμη, γνωρίζοντας πια από τι παθαίνεις καρκίνο.

ΣΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΚΟΝΤΑ, ΜΟΝΑΧΑ ΛΑΡΙΣΑ!

Αυτό που πραγματικά σε σκοτώνει δεν είναι ο θάνατος, αλλά η ιδέα ότι μπορεί να πεθάνεις...

Οι τίτλοι της, το βάρος της φανέλας της, οι μύθοι που την ακολουθούν, η άσφαλτος που διαγράφει ακόμα και σήμερα τα καμμένα λάστιχα, οι οπαδοί της και το αδούλωτο πνεύμα τους, αυτοί που φύγαν νωρίς, αυτοί που την προδώσανε, τα πέτρινα χρόνια, τα χρόνια που έρχονται, αυτά είναι που κάνουν την ΑΕΛ αυτό που είναι. Και όχι μόνο την ΑΕΛ...

 Και άλλες ομάδες που επειδή είχαν την τύχη-ατυχία να την βρούν μπροστά τους, να την δουν να πατάει το χορτάρι του πεσμένου κάστρου τους, νομίσανε έστω και για μια στιγμή πως θα μπορέσουν να εξισωθούν και να συγκριθούν μαζί της. Νομίσαν έστω και για μια στιγμή ...οι άλλοι, πως μπορούν να την πιάσουν στο μπουκωμένο από τις πούτσες των νταβατζήδων στόμα τους. Νομίσαν έστω και για μια στιγμή πως το, ήδη σε όλους και σε όλα σκυμμένο κεφάλι τους, θα μπορέσει να τολμήσει να ρίξει έστω και μια μονάχα περιφρονητική ματιά ακόμα και στο κουφάρι της. Όλοι αυτοί λοιπόν που νόμισαν πως θα κλέψουν έστω και μια τζούρα από το βυσσινί χρώμα και θα το πετάξουν πάνω στην φανέλα της μικρής "ομάδας τους" για να μεγαλώσει και αυτή λιγουλάκι, όλοι αυτοί που υπάρχουν γιατί υπάρχει η ΑΕΛ, όλοι αυτοί που περιμένουν στην γωνία και κρυφοκοιτάζουν, όλοι αυτοί που με θαυμασμό και με αίσθημα κατωτερότητας κοιτούν το άλογο να ξεχύνεται στα επαρχιώτικα λιβάδια τους, όλοι αυτοί για την ΑΕΛ είναι απλά η επιβεβαίωση.

Η ΑΕΛ με την συμπαράσταση περίπου 400 οπαδών της, δεν κατάφερε τελικά να πάρει το διπλό στην Τρίπολη. Παρ'όλα αυτά με το βαθμό της ισοπαλίας παραμένει ακόμα στην διεκδίκηση της σωτηρίας. Η ΑΕΛ που θα μπορούσε να πάρει τη νίκη σε δύο περιπτώσεις τόσο με το φάουλ του Τουμέρ Μετίν, όσο και με το σουτ του Κουζέν, ο οποίος λανθασμένα δεν έσπασε την μπάλα στο Πλιάγκα. Στα συν για την ΑΕΛ είναι ότι έμεινε πίσω στο σκορ και σε αντίθεση με την εικόνα που μας έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα απάντησε με γκολ στην πρώτη φάση που δημιούργησε...

 Με δεδομένο ότι η ΑΕΛ για να παραμείνει στην κατηγορία πρέπει να κάνει και ένα τρίποντο εκτός έδρας, μάλλον αυτό το ματς αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία -σύμφωνα και με την εικόνα του αγώνα-. Σίγουρα η ΑΕΛ δεν έπιασε τα επίπεδα του αγώνα με τις Σέρρες, σίγουρα όμως δεν είναι και η ομάδα φάντασμα που είδαμε να περιφέρεται μέχρι και την Κέρκυρα.
Η ΑΕΛ έχει δημιουργήσει την αίσθηση στον κόσμο της ότι μπορεί να σώσει την παρτίδα, αρκεί να βγει νικήτρια εκτός όλων των άλλων και στην μάχη με τον χρόνο...