Οι τίτλοι της, το βάρος της φανέλας της, οι μύθοι που την ακολουθούν, η άσφαλτος που διαγράφει ακόμα και σήμερα τα καμμένα λάστιχα, οι οπαδοί της και το αδούλωτο πνεύμα τους, αυτοί που φύγαν νωρίς, αυτοί που την προδώσανε, τα πέτρινα χρόνια, τα χρόνια που έρχονται, αυτά είναι που κάνουν την ΑΕΛ αυτό που είναι. Και όχι μόνο την ΑΕΛ...

 Και άλλες ομάδες που επειδή είχαν την τύχη-ατυχία να την βρούν μπροστά τους, να την δουν να πατάει το χορτάρι του πεσμένου κάστρου τους, νομίσανε έστω και για μια στιγμή πως θα μπορέσουν να εξισωθούν και να συγκριθούν μαζί της. Νομίσαν έστω και για μια στιγμή ...οι άλλοι, πως μπορούν να την πιάσουν στο μπουκωμένο από τις πούτσες των νταβατζήδων στόμα τους. Νομίσαν έστω και για μια στιγμή πως το, ήδη σε όλους και σε όλα σκυμμένο κεφάλι τους, θα μπορέσει να τολμήσει να ρίξει έστω και μια μονάχα περιφρονητική ματιά ακόμα και στο κουφάρι της. Όλοι αυτοί λοιπόν που νόμισαν πως θα κλέψουν έστω και μια τζούρα από το βυσσινί χρώμα και θα το πετάξουν πάνω στην φανέλα της μικρής "ομάδας τους" για να μεγαλώσει και αυτή λιγουλάκι, όλοι αυτοί που υπάρχουν γιατί υπάρχει η ΑΕΛ, όλοι αυτοί που περιμένουν στην γωνία και κρυφοκοιτάζουν, όλοι αυτοί που με θαυμασμό και με αίσθημα κατωτερότητας κοιτούν το άλογο να ξεχύνεται στα επαρχιώτικα λιβάδια τους, όλοι αυτοί για την ΑΕΛ είναι απλά η επιβεβαίωση.