Τα προβλήματα, που οι οπαδοί τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες του εξωτερικού, αντιμετωπίζουν είναι λίγο πολύ γνωστά... Κάμερες στα γήπεδα, ανεξέλεκτη αστυνομική βία, απαγορεύσεις μετακινήσεων, συλλήψεις οπαδών ακόμα και για ένα καπνογόνο, τρομονόμος, κάρτα φιλάθλου(φακέλωμα) και τόσα άλλα συνθέτουν ένα πολύ σκληρό σκηνικό για έναν οπαδό που θέλει να τον σέβονται και να τον αντιμετωπίζουν σαν ελεύθερο πολίτη και τελικά σαν άνθρωπο με δικαιώματα.


Αυτή η σκληρή και ταυτόχρονα υποκριτική στάση του "κράτους των νόμων" και της καταστολής, δεν είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί μόνο τους οπαδούς αλλά συνολικά ολόκληρη την κοινωνία, καθώς είναι ολοφάνερο πως στην κοινωνία που ζούμε, οποιοσδήποτε παράγοντας αντιβαίνει στο γενικότερο κλίμα αποστείρωσης "πρέπει" να εξολοθρευθεί. Επίσης είναι σαφές πως στο μοντέρνο ποδόσφαιρο οι οπαδοί είναι αυτοί που χαλάνε τη "γιορτή", καθώς η παθιασμένη αντίληψή τους για το ποδόσφαιρο-η οποία εκφράζεται μέσα από την παρουσία τους στο πέταλο-, αντιβαίνει στην μετατροπή των γηπέδων σε θέατρα με εμπορικούς χώρους(οι οποίοι χρησιμοποιούνται σαν το τυρί στην φάκα), όπως και στην δημιουργία ενός θεάματος που θα απευθύνεται μόνο σε όσους πληρώνουν καλά, αλλά και σε αυτούς που είναι πρόθυμοι λόγω της αγνής αγάπης για την ομάδα τους, να σπαταλήσουν ακόμα και μισθούς μια βδομάδας για παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι. Γενικότερα οι οπαδοί αποτελούν την ψυχή του ποδοσφαίρου, όταν όμως κάποιοι επιχειρούν να μετατρέψουν το ποδόσφαιρο από λαοφιλές άθλημα σε προιόν, είναι σαφές πως "η ψυχή τιμή δεν έχει" άρα δεν έχει και θέση... Ακόμα οι οπαδοί, κυρίως στην χώρα μας, χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν από το σύστημα ως το φόβητρο της κοινωνίας προφανώς για να αποσπάται η προσοχή από τους πραγματικούς της εχθρούς...

Έτσι οι οπαδοί γίναν τα πειραματόζωα του 21ου αιώνα, στα οποία δοκιμάζονται μέχρις ενός βαθμού και οι αντοχές-ανοχές της κοινωνίας, σχετικά με τις ελευθερίες της και την διεκδίκησή τους. Η αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στους οπαδούς θυμίζει την αντιμετώπιση ολοκληρωτικών καθεστώτων, παρ'όλα αυτά η αλήτικη φύση του οπαδού και το γεγονός πως είναι ένας χαπακωμένος πρεζάκιας, που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο από το να καταστρέψει(σύμφωνα πάντα με τους δημοσιογράφους), καθώς και η συνεχής προβολή της "βίας" στα γήπεδα οδηγούν το υπόλοιπο μέρος της κοινωνίας στην αποδοχή ακόμα και των πιο απάνθρωπων τακτικών καταστολής χουντικής έμπνευσης. Βέβαια και οι ίδιοι οι οπαδοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών, καθώς την ίδια στιγμή που επιχειρείται ένα άνοιγμα προς την κοινωνία, παρατηρούνται φαινόμενα "μοντέρνων συγκρούσεων" με τους κώδικες τιμής, περηφάνειας και αλληλεγγύης μεταξύ των οπαδών να έχουν χάσει για πάντα την σημασία τους.  Σε αυτό βέβαια συμβάλλει και το ίδιο το κράτος σε μεγάλο βαθμό(κρατώντας αυτήν την υποκριτική θέση απέναντι στο ζήτημα), που δημιουργώντας μοσχάρια για σφαγή(χωρίς καμία παιδεία) και αντιμετωπίζοντας τους οπαδούς σαν εγκληματίες καταφέρνει να τους εντρυφύσει στην λογική του εγκληματία και τελικά οδηγείται ο οπαδός στο να εγκληματεί εις βάρος των άλλων οπαδών αλλά και του εαυτού του.

Αυτή όμως είναι η μια μεριά του νομίσματος και η μοναδική πτυχή της οπαδικής κουλτούρας που προβάλλεται(καθώς αυτή συμφέρει...), γιατί στην άλλη υπάρχουν οι οπαδοί που καταφέρνουν να αφήνουν πίσω τις όποιες διαφορές τους όταν ο κοινός σκοπός είναι τόσο ισχυρός για να τους ενώσει. Τρανταχτά παραδείγματα η Ιταλία και η Γερμανία(με πορείες οπαδών από διάφορες ομάδες) που δείχνουν σε όλους τον δρόμο για την διεκδίκηση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας. Προφανώς ούτε οι Ιταλοί ούτε οι Γερμανοί δεν είναι πιο "φλώροι" από εμάς,έτσι το θέμα δεν έχει να κάνει με το πόσο μαγκιά κουβαλάει ο καθένας στις τσέπες του. Είναι θέμα νοοτροπίας και συνείδησης. Είναι θέμα τελικά, του πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί η ψευτομαγκιά.

Γι'αυτό και εμείς μπροστά στην καταπάτηση των αυτονόητων και κεκτημένων δικαιωμάτων μας, και ως ίσοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε την καταστροφή της οπαδικής κουλτούρας, πόσο μάλλον να την στοχοποιούμε στα μάτια των καλοθελητών από μόνοι μας. Τα βήματα που πρέπει να γίνουν θα γίνουν είτε αργά είτε γρήγορα. Και θα ξεκινήσουν πρώτα στους συνδέσμους με δημιουργία νοοτροπίας, στα πέταλα με τον ελάχιστο απαιτούμενο σεβασμό απέναντι στους αντίπαλους οπαδούς, και τέλος στους δρόμους. Σε διαφορετική περίπτωση, δύσκολα θα μπορέσουμε να διασώσουμε την προσωπική αξιοπρέπειά μας.
Ο ΟΠΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Ya Basta! (Φτάνει πια!)