08:00 Πέταγμα από το κρεβάτι πριν καν το ξυπνητήρι να χτυπήσει, μετά από 2-3 ώρες ύπνου και γρήγορες ετοιμασίες για το ταξίδι, με χέρια τρεμάμενα από το άγχος να κόβουν σαλάμια και να τυλίγουν σάντουιτς σε αλουμινόχαρτα.



10:00 Αναχώρηση από το σπίτι με προορισμό το σύνδεσμο ένας απαραίτητος καφές στο δεξί μου χέρι για το ξύπνημα των χρήσιμων για την ημέρα αισθήσεων.

10:30 Άφιξη στο σύνδεσμο, οι πρώτες κουβέντες για το ταξίδι, οι ετοιμασίες για το απαραίτητο ντύσιμο της κερκίδας, και το αριστερό μου χέρι κρατάει το πρώτο τσιγάρο της ημέρας που συνοδεύει τον καφέ μου, ανίκανο όμως να με απαλλάξει από της ζοφερές σκέψεις και την απαισιοδοξία για τον αγώνα που ακολουθεί. Εφώ φταίω άραγε που νιώθω έτσι; Απλά αναρωτιέμαι. Πάντως ξέρω πως δεν μου αρέσει το πως σκέφτομαι.

11:00 Άφιξη στο Αλκαζάρ όπου τα 3 λεωφορεία περιμένουν τους συνοπαδούς μου για ένα ταξίδι. Μισή ώρα αργότερα έχω επιβιβαστεί στο λεωφορείο μου και συνειδητοποιώ πως το χέρι μου να χαιδεύει τo μάλλινο μαξιλαράκι του μπροστινού καθίσματος σε μια προσπάθεια χαλαρώσης... Αφού δεν μου αρέσει να χαλαρώνω στις εκδρομές γιατί έχω αρχίσει και φέρομαι περίεργα; Μήπως δεν το πιστεύω αρκετά; Τι σκατά τότε κάνω σε αυτό το λεωφορείο... Η όλη κατάσταση επιβάλει πίστη και απόλυτη αφοσίωση στο στόχο.

13:00 Είμαστε κάπου στον δρόμο προς Αθήνα και στο χέρι μου έχει προσαρμοστεί ένα πλαστικό ποτηράκι γεμάτο με κρασί και κόκα κόλα που το ζουλάω χωρίς λόγο και σχεδόν το μίσο νέκταρ έχει χυθεί στο διάδρομο του λεωφορείου... Δεν το συνηθίζω να πίνω στις εκδρομές, (τουλάχιστον όχι πολύ) αλλά νιώθω πως τώρα θα με βοηθήσει. Νιώθω πως μέσα σε ένα πλαστικό ποτήρι με κρασί θα βρω την πίστη και την αισιοδοξία που κάπου έχασα...

14:15 Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι τι ώρα ήταν, αλλά λόγω του ότι πρέπει το κείμενο να έχει μια συνέπεια στην δομή του ας πούμε 14:15. Στάση για κατούρημα, και στο χέρι μου αυτή τη φορά υπάρχει ένα βυσσινί σπρέι που πατάει κάτι γαυροχανουμογριοβαζέλικες μαλακίες σε μια καταντημένη δημόσια τουαλέτα(βοήθησα και εγώ σε αυτό) από τις γνωστές που είναι πάνω στην εθνική. Τι να πρωτογράψεις; Με τρώει η πολύ πρωτοτυπία και αρκούμαι στο απλό αλλά περιεκτικότατο "ΑΕΛ".

15:00 Συνειδητοποιώ ότι τα χέρια μου έχουν βαφτεί βυσσινί από το σπρέι που χρησιμοποιήσα. Να και μια ωραία εικόνα σκέφτομαι.

15:45 Πάλι δεν είμαι σίγουρος για την ώρα αλλά μικρή σημασία έχει καθώς λίγο έχω από την Αθήνα στο καθιερωμένο ψαχτήρι από τους μπάτσους(οι οποίοι έιναι ιδιαίτερα προκλητικοί) αναγκάζομαι να βάζω τα χέρια μου μέσα στον σάκο μου ανακατεύοντας τα σαντουιτσάκια μέχρι να πιστεί ο άλλος ότι δεν κουβαλάω μπαζούκας πάνω μου. Σε ερώτησή μου για το αν έχουμε δημοκρατία λαμβάνω την "πληρωμένη" απάντηση "Όχι πάντα!". Βέβαια άλλο θέμα αυτό.

17:00 Είμαι ήδη μέσα στο πέταλό των φιλοξενουμένων και στα χέρια μου κρατάω μια σημαία. Έτσι θα βοηθήσω την ΑΕΛ σήμερα σκέφτομαι.

17:15 Το κοράκι σφυρίζει την έναρξη και η σημαία στα χέρια μου πάει πέρα δώθε περήφανα, δυνατά και με ιδιαίτερο ιταλικό στυλ(να κάνουμε και λίγο πλάκα). Είμαι στο στοιχείο μου και το νιώθω... Αρχίζω να παίρνω τα πάνω μου. Ταυτόχρονα αρχίζω να ρίχνω τις πρώτες κλεφτές ματίες on the pitch που λέν κι Άγγλοι.

17:15:43 Ναι καλά διαβάζετε. 43 δευτερόλεπτα μετά και αφού οι "παίχτες" της ΑΕΛ δεν έχουν ακουμπήσει το τόπι βλέπω έναν τυπά με μπλε αριστερά έτσι όπως κοιτάω να σουτάρει και τα δίχτυα της ΑΕΛ να τραντάζονται... Πόσο κλασική εικόνα, σκέφτομαι. Είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι και ταυτόχρονά τα χέρια μου ξαφνικά δεν αντέχουν το βάρος μιας απλής σημαίας.

17:25 Έχω ήδη αρχίσει να προσπαθώ στην κερκίδα παρ'όλο που η ομάδα μέσα δείχνει να τα έχει χαμένα. Δεν πειράζει σκέφτομαι. Είμαι στο πέταλο για να τραβάω την ομάδα μου και όχι να με τραβάει αυτή. Έτσι πρέπει τουλάχιστον. Αυτός είναι ο ρόλος μου. Πάνω που οι σκέψεις αυτές μου δίνουν την απαραίτητη δύναμη να σηκώσω την σημαία που έχω, τα χέρια μου βρίσκουν ακόμη μία αφορμή να πετάξουν αυτή τη φορά την σημαία κάτω και να αγγίξουν το πρόσωπό μου σε μια προσπάθεια να αποκρύψουν κάθε θέα προς το γήπεδο. Είναι το 2-0. Όλα έχουν τελειώσει σκέφτομαι. Μακάρι αυτό να είναι και το τελευταίο γκολ που με κάνει για 7 συνεχόμενες αγωνιστηκές να λέω πράγματα που ούτε θα έπρεπε να σκέφτομαι κανονικά.

17:55 Λίγο πριν την λήξη και τα χέρια μου σε συνεργασία με τα πόδια μου αυτή τη φορά σπάνε καθίσματα μόνο και μόνο για εκτόνωση. Το χρειάζομαι όσο τίποτα. Δεν μου φταίνε τα καθίσματα αλλά δε γαμιέται ψυχή δεν έχουν.

18:05 Ημίχρονο με 2-0 στην πλάτη και από το μυαλό μου περνάει όσο ποτέ η σκέψη πως πέσαμε... Και αυτό που με κάνει να το πιστεύω αυτό, δεν είναι το σκορ παρά μόνο η εικόνα της ομάδας μέσα στο γήπεδο... Είμαι μόνος μου με τις σκέψεις μου. Ακόμα και αυτοί που μιλάνε με κάποιον δίπλα τους νιώθω πως είναι όλοι μόνοι εγκλωβισμένοι με τις σκέψεις τους. Τα χέρια μου ανάβουν ένα ακόμη τσιγάρο αλλά πραγματικά δεν έχει καμία σημασία. Το κάνουν απλά για να με απαλλάξουν αυτή τη φορά από οποιαδήποτε σκέψη...

18:30 Δεχόμαστε επίθεση με στυλό στο Περιστέρι. Ναι το ζούμε και αυτό... Αυτό που εκτυλίσσεται μέσα στο πράσινο πραγματικά δεν έχει καμία μα καμία σημασία, και τρέχω προς τα πάνω, τα χέρια μου αρπάζουν ένα ήδη ξεριζωμένο καρεκλάκι το οποίο εκτοξεύεται στα τυφλά. Εκείνη την ώρα πραγματικά δεν σκέφτομαι τίποτα. Απολύτως τίποτα. Είμαι ψυχρός. Είμαι ότι ακριβώς σιχαίνομαι να είμαι, ακολουθώντας την ΑΕΛ.

18:55 Οι μανούρες με τα καρεκλάκια έχουν καταλαγιάσει γιατί πια ούτε κουράγιο γι'αυτό δεν έχουμε, και μια φωτιά που έχει ανάψει στην κερκίδα καίγοντας καρεκλάκια δεν είναι ικανή να ζεστάνει την ψυχή μου που παραμένει παγωμένη. Τα χέρια μου δεν τα νιώθω. Τραντάζουνε την σίτα που είναι υψωμένη μπροστά μου αλλά ακόμα και αυτό δεν μου δημιουργεί κανένα συναίσθημα... Θέλω επειγόντως μια ένεση από ΑΕΛ, αλλά και η πιθανότητα μείωσης του σκορ σε 3-1 με βρίσκει αντίθετο... Θέλω να νιώσω λίγο ΑΕΛ μέσα στην ψυχή μου γαμώ το ξεσταύρι μου μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

20:30 Το παιχνίδι έχει τελειώσει και βρίσκομαι αποκλεισμένος στον χώρο πίσω από το πέταλο των φιλοξενούμενων. Παίζουν με τα νεύρα μου. Πλεόν δεν μπορώ να νιώσω ούτε το κρύο στα χέρια μου. Μιλάμε για πλήρης αναισθησία. Οι συζητήσεις που γίνονται γύρω μου πάνε να με τρελάνουν. Μου φταίνε όλα. Θέλω να μιλήσω και να βρίσω και ταυτόχρονα δεν έχω όρεξη να βγάλω ούτε τον μικρότερο ήχο από το στόμα μου. Συνειδητοποιώ πως θέλω κάτι να με εκφράσει. Κάπου να πιαστώ.

22:15 Η πρώτη στάση στο δρόμο της επιστροφής πάλι με το σπρέι στα χέρια και αυτή τη φορά με το δεξί μου χέρι γράφω κάτι που μου δίνει δύναμη στο πεζουλάκι. Νιώθω λίγο καλύτερα τώρα. Γιατί απλά νιώθω. Δεν ξέρω όμως πως από την άλλη πλευρά των λεωφορείων προς την εθνική έχει ξεκινήσει μια απίστευτη κουβέντα. Πλησιάζω ακούω και δεν το πιστεύω... Δεν πιστεύω το πόσο πολύ μπορεί να δοκιμαστούν οι αντοχές μου... Η υποψία πως έχω ήδη διανύσει πάνω από 400 χλμ για να δω τους ποδοσφαιριστές της ομάδας μου να καθαρίζουν τον προπονητή τους με εξοργίζει... Όπως με εξοργίζει και το μπαλάκι που μου πετάχτηκε από τη διοίκηση. Νιώθω αηδιασμένος. Νιώθω. Σκέφτομαι πως σήμερα το βράδυ θα γραφτεί ιστορία.

24:30 Το λεωφορείο μόλις έχει φτάσει στο Ιμπέριαλ και αντικρύζω πολύ κόσμο που περιμένει ήδη εκεί. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν το τι έχει συμβεί σε αυτήν την στάση. Ξαφνικά στο χέρι μου βρίσκεται ένα αυγό. Το πως και το γιατί μην τα ρωτάτε. Το βρίσκω δημιουργικό. Ο στόχος επίσης έχει κλειδώσει πολύ πριν δω το λεωφορείο της ομάδας να φτάνει. Αυτά που νιώθω δεν είναι ικανό ούτε το κρύο ούτε η αναμονή, να τα καταλαγιάσει.

02:00 Το λεωφορείο πλησιάζει και δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Τελικά μέχρι να το σκεφτώ μένω προς τα πίσω και δεν κάνω τίποτα απλώς παρακολουθώ. Δεν το ευχαριστιέμαι αυτό που γίνεται όπως άλλοι δίπλα μου. Είμαι θυμωμένος και στενοχωρημένος. Μόνο αυτά με απασχολούν. Σε λίγο έχω ήδη περάσει τον κλοιό που έχουν δημιουργήσει οι μπάτσοι γύρω από το λεωφορείο, και τα γυμνά χέρια μου χτυπούν με δύναμη το παρμπρίζ του λεοφωρείου την στιγμή που η ματιά μου συναντιέται με αυτήν του Κατσάρα. Προσπαθώ να καταλάβω αν πράγματι στενοχωριέται ή όχι. Τελικά δεν έχει πολύ σημασία. Του λέω πως δεν μπορεί άλλο να παριστάνει τον δημόσιο υπάλληλο. Δείχνει να καταλαβαίνει αλλά και πάλι δεν έχει σημασία.

04:00 Τα χέρια μου πονάνε, έχουν τουμπανιάσει από το κρύο ενώ μάλλον έχουν μπει και θραύσματα μέσα.  Η αναμονή συνεχίζεται. Περιμένω να βγουν οι παίχτες. Δεν αντέχω να βλέπω άλλο τον Κατσάρα να κάνει τον καραγκιόζη για την πάρτη του Νταμπίζα και του κάθε Νταμπίζα. Οι φωτιές που έχουν ανάψει και τα γιαούρτια που ήδη έχουν πέσει έχουν σταματήσει ακόμα και την διαδικασία του δικαστηρίου. Ο κόσμος λιγοστεύει.

06:30 Εκεί που λέω πως δεν πρόκειται να γίνει τίποτα και πως πρέπει να φύγω, το λεωφορείο πλησιάζει στην είσοδο του ξενοδοχείου και το αντικείμενο του πόθου όλων των συγκεντρωμένων ξεπροβάλλει στην πόρτα με ένα κλαψομούνικο και γελοίο ύφος. Τα χέρια μου μαζί με άλλων πετάγονται στον αέρα και συνοδεύουν τα μπινελίκια που ρίχνω. Έχω δίκιο και το ξέρω.

07:00 Μία ώρα περίπου πριν συμπληρωθεί το 24ωρο έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Για μια ακόμη φορά ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ.

ΥΓ. Όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν.
ΥΓ2. Όλοι στην Καβάλα για να νιώσουμε. ΕΜΕΙΣ να νιώσουμε.
ΥΓ3. ΑΕΛ σημαίνει περηφάνια, αξιοπρέπεια, και κανένας συμβιβασμός.